Vrijdag 27-6-2008 gingen Rob en Lien trouwen in de vondelkerk in Amsterdam en mijn papa moest de trouwreportage schieten. En ik mocht mee!

Allemaal ontzettend spannend voor mij en een heleboel geregel en gesleep voor papa en mama. We moesten erg vroeg naar Ilpendam om foto’s te maken van Rob tijdens zijn voorbereidingen. Ook meteen even kennis gemaakt met rob zijn familie, en de broer en schoonzus van Lien.

En daarna zijn we doorgereden naar Rob zijn huis in Amsterdam om Lien op te halen. Daar aangekomen nog gauw even aan de borst en snel weer slapen terwijl papa aan het fotograferen was voor de trouwreportage.

Tijdens de ceremonie heb ik heerlijk genoten van alle muziek en mooie lichtjes. En heeft mama me goed bezig gehouden terwijl papa weer met zijn camera in de weer was. Het was een erg mooie ceremonie, en Lien zag er geweldig uit.

Na de ceremonie en de receptie zijn mama, papa en ik blijven slapen in het huis van Rob en Carolien. Want, de volgende dag zijn we naar Belgie gereden om daar het feestje van Rob en Lien bij te wonen. Lekker ingepakt in de maxi cosi, en de borst op de achterbank. Rob en Lien hadden in Belgie, (voorbij Bastogne) een heel mooi huis gehuurd met zwembad, bubbelbad, sauna, en een hele grote tuin waar we allemaal lekker buiten konden zitten.
We hadden in deze hele mooie vila, onze eigen kamer en ik had een heel bed voor mij alleen. Dit had ik ook wel nodig na de lange reis. Zelfs nadat ik de gehele weg alleen maar heb geslapen en gegeten. Van het feestje hebben ik en mama na de BBQ niet veel meer meegekregen omdat het toch wel allemaal erg vermoeiend bleek achteraf. Maar gelukkig kwam papa niet al te laat ons gezelschap houden en hebben we met zijn 3-tjes heerlijk geslapen.

De volgende dag nog wat buiten gewandeld en daarna afscheid genomen van Joris (zoontje van Marten en Annelies), en natuurlijk van Rob en Lien.

Daarna terug naar huis voor nog een andere speciale verrassing maar daarover in het volgende bericht meer. Tijdens de rit had mama een hele coole tent gemaakt zodat ik geen last had van de zon en wederom heerlijk kon slapen. En aan het einde van de dag, thuis aangekomen, opnieuw heerlijk in slaap vallen, in papa’s armen.
Al met al was het een hele zware reis maar gelukkig wel ontzettend de moeite waard en hadden we geen van allen dit avontuur willen missen. Ondertussen heb ik thuis al lang weer me ritme teruggevonden. (wat een heerlijk kind ben je toch, en wat een geweldige vrouw heb ik!)

Toen we terugkwamen uit Belgie reden we langs Opa, en moesten we dus wel even langs gaan.

Opa en ik hadden nog niet kennis gemaakt dus was dit ontzettend spannend en leuk. Opa noemde me een klein wondertje, en mijn papa en mama zijn het hier roerend mee eens

Het ziet er naar uit dat mijn papa en mama gek zijn op olifanten. Want overal waar ik kom zie ik olifanten. Er ligt een gele olfant in mijn wiegje, een groene in mijn ledikantje. Ik heb olifanten op mijn deken. En er staat een hele grote olifant in mijn box. Tegen die grote olifant vertelde ik dat ik later wel veel groter zal worden als dat hij nu is, maar hij wilde me niet geloven dus ben ik verhaal gaan halen bij giraf. En die wilde wel luisteren. Later kwam Vinnie bij me langs om ook het verhaal te horen maar toen was ik te moe om het nog een keertje te vertellen, en tja ik lag ook wel heel erg lekker op papa zijn dikke buik.

Mijn moeder betrapte me toen ik mijn luier aan het vol hoesten was. En nu had dat gekke mens ook nog eens een camera bij zich. (en dat terwijl ze zegt dat mijn pa te veel foto’s maakt).

Maar hieronder het resultaat van mij eerste poepsessie vastgelegd op foto.

Ik ben nu 3 weken oud en mijn papa en mama proberen me zoveel mogelijk mee te nemen naar buiten.

Dit weekend, al mee geweest in de auto, we waren te vroeg voor het consultatieburo, dus zijn we de auto gaan wassen. Ik heb toen lekker met mama in de schaduw gezeten.

Verder moest papa weer fotograferen, en deze keer was het op het strand van Luna. Dus ook deze keer mocht ik weer mee en ben ik lekker met mama een paar uurtjes buiten geweest en hebben we door het water gewandeld.

Verder hadden we een klein succesje…. ik heb zowaar even op de speen gesabbeld.

Sommige dingen in het leven daar kan je je geen voorstelling van maken. Een bevalling is er daar eentje van. Wat een verschrikking. Voordat je nou rare dingen gaat denken wil ik je vragen wel verder te lezen.

We zijn nu 3 weken verder en ik heb meerdere malen mijn kant van het verhaal mogen vertellen. (zodra Joan weer (lekker) achter de PC kan zitten zal je ook wel haar ervaringen zien verschijnen). Nu is de tijd rijp dat ik het ook eens daadwerkelijk opschrijf.

Het relaas van een net papa geworden papa……

Onverwachts krijg je te horen dat je naar het ziekenhuis moet, enigszins met spoed, want de kleine heeft in het vruchtwater gepoept. Al je vrezen worden bewaarheid. De weg is afgesloten, wegwerkzaamheden, die waren er 90 minuten geleden toen je voor controle via dezelfde route naar het ziekenhuis reed nog niet. Je besluit om er maar gewoon doorheen te rijden anders zit je zo minstens 30 minuten langer in de auto. Gelukkig geen oranje reflecterende mannetjes doodgereden en die bekeuring komt later wel.

19.30 uur: Aangekomen bij het ziekenhuis moet je parkeren, een van de nadelen van de luxe van een auto. Gelukkig het is gratis tot 9.00 uur in de ochtend (dan zijn we wel weer thuis), dus ik hoef me geen zorgen te maken over een parkeerkaartje.

De verloskundige (Wendy) straalt een bepaalde rust uit, dus alles zal wel goed zijn. Euh, nee, we moesten met spoed naar het ziekenhuis, dus er is iets niet goed. De paniek slaat weer toe en je loopt als een kip zonder kop achter je vrouw (in rolstoel) en de verloskundige aan. Overladen met vluchtkoffers, tassen, en foto/video rugzak.

En dan sta je ineens naast een ziekenhuisbed waarin je vrouw ligt. Je bent volledig het besef van de voorgaande minuten kwijt en weet alleen nog maar dat je in een ziekenhuis bent. Dit laatste valt gewoonweg niet te ontkennen, grauwe muren, faal geelkleurig beddengoed, chemische lucht, verstelbaar bed met te veel knoppen en handeltjes, medische apparatuur aan de muur. Tja het is een ziekenhuis, en dat was niet volgens planning.

De verloskundige komt binnen en vraagt of alles goed is…… Tja wat moet je zeggen? Ja! Even later komt er een zuster binnen en die stelt zich voor als Linda, een leuke zelfverzekerde dame, die de klappen van de zweep wat lijkt kennen. De verloskundige weet te melden dat zij er weer vandoor gaat en dat ze ons veel succes wenst. Euh, hoezo gaat zij weg, zij zou toch de bevalling doen. Nee, alleen als het poliklinisch is….. Wat is dit dat we zijn toch ik een ziekenhuis? Hoe klinisch wil je het hebben….? POLI-klinisch! En dat is het momenteel dus niet…..

Zo val je van de ene verbazing in de andere. Verloskundige weg en een zuster die om je heen dartelt. Maar waar is de arts? Enkele ogenblikken later komt de arts (van eerder die avond) even langs en vraagt of alles goed is. Ja hoor antwoord Joan, het gaat wel. Hoezo vrouw het gaat wel, jij ligt lekker in dat bed en ik moet nog van alles regelen. Camera klaar leggen, video controleren, nat washandje regelen, glaasje sap voor mijn vrouw vragen, druivensuiker naast het bed, bevallingsplan aan de zuster doorgeven, je geen zorgen maken….. Hoezo geen zorgen, we zijn potverdorie in het ziekenhuis en dat was niet volgens planning.

Ondertussen worden de weeën heviger en frequenter. Je loopt je de benen uit je lijf om het washandje koel en vochtig te houden, om je vrouw met een rietje drinken te geven, en om mee te puffen. Als je niet al buiten adem raakt van het rennen en regelen dan is het wel van het puffen, je vrouw bepaalt het ritme is je tijdens de zwangerschapsyoga verteld. En als vent heb jij je daar maar aan, aan te passen. Kortom je bent continue bezig met het inhaleren van valse lucht en sterft bijna door ademnood.

Dan komt de dokter weer binnen, met een coassistente (naam onbekend). De coassistente positioneert zich strategisch aan een hoek van het voeteneind en slaat haar armen over elkaar. Dokter Annelies Rep gaat naast het hartfilmapparaat staan en kijkt wisselend naar Joan en naar de strook papier die door het apparaat uitgespuugd wordt. Er verschijnt een zorgelijke blik op haar gezicht en haar voorhoofd betrekt in een frons. Je vraagt wat er is en je krijgt als antwoord dat ze het niet helemaal vertrouwd. Hoezo niet je kijkt naar de strook papier en ziet een regelmatige hartslag en een heleboel pieken die de weeën moeten voorstellen. Deze laatste komen wel erg snel en het is ondertussen al zo erg dat de weeën op zich langer duren, dan de tijd die er tussen zit. De kleine blijft te rustig tijdens een wee. Kortom je begrijpt dat een regelmatige hartslag dus niet goed is. Er komt een tweede dokter bij, dokter Bais, een wat oudere, nette dame, die niets dan ervaring uitstraalt. Ze spreekt weinig en staat voornamelijk naar de strook papier te staren.

Ze moeten de zuurgraad van het bloed controleren van de kleine wat het ziet er niet bevredigend genoeg uit. Een te hoge zuurgraad betekent te weinig zuurstof, en dat betekent spoed. (tang, vacuüm, keizersnede). Er wordt aan Joan gevraagd of zij op haar rug wil gaan liggen. Nee! Dat wil ze niet want dan kan ze de weeën niet opvangen. Ze moet!, dus met tegenzin en angst in haar ogen draait Joan zich op haar rug. Dokter Rep brengt een buis in en roept uit, wat een haar! Ja dat wisten we al van de verloskundige, die kleine heeft een bos vol met donker haar. Dat blijkt dus nadelig te zijn want dan wordt het moeilijker om bloed af te nemen……….. Hoezo? Er wordt uitgelegd dat er een sneetje in hoofdje wordt gemaakt en dat daar dan bloed wordt weggezogen. Okay….. of eigenlijk niet okay! Na even doorvragen hebben we twee keuzes, of bloed afnemen via eerder genoemde manier of hoog risico lopen dat het mis gaat. Tja dan heb je dus eigenlijk weinig keuze.

Het bloed af nemen verloopt moeizaam en voor Joan vooral pijnlijk omdat ze de weeën niet kan opvangen. Uiteindelijk hebben ze voldoende bloed en moeten we twee minuten wacht want zolang heeft het apparaat nodig. Na drie minuten krijgen we de mededeling dat het apparaat geen uitslag heeft gegeven en dat ze het nog een keer moeten proberen. Tranen bij Joan omdat ze opnieuw op haar rug moet liggen. Ikzelf raakte op dat moment behoorlijk gefrustreerd omdat ik enerzijds mijn vrouw over haar toeren zag en anderzijds omdat het idee dat ze opnieuw mijn dochter gingen snijden me totaal niet aanstond. Maar we hadden opnieuw geen echte keuze.

Wat doen die debielen, en sorry, maar ik kan echt geen andere naam verzinnen, nadat ze opnieuw met veel moeite, en voor Joan vooral pijn, bloed hebben afgenomen, ze lopen naar het eerder genoemde apparaat, en plaatsen daarin opnieuw een cassette met bloed van mijn kleine meid. En zoals ik al stilaan begon te vermoedden, wederom geen uitslag. Het toestel was defect.

Als iemand mij kan uitleggen hoe je in een medische omgeving, waar levensbedreigende situaties voorkomen, gewoon zonder na te denken, een toestel voor een tweede keer gebruikt, terwijl het al een keer heeft gefaald, dan zal ik het wellicht snappen. Maar tot op heden is dat nog niemand gelukt. Mijn bloed kookte. En zoals jullie wel kunnen vermoedden, ze kwamen vertellen dat Joan voor een 3e keer op haar rug moest gaan liggen, en er opnieuw een sneetje gemaakt zou worden. Op dat moment werd ik pislink en heb ik werkelijk op het punt gestaan om klappen uit te delen. Ik heb ingehouden omwille van Joan en de hele situatie. Er was echter één grote wijziging in de gehele situatie. We hadden andere keuzes als voorheen, enerzijds Joan, en die kleine voor een 3e keer alles laten ondergaan, of anderzijds een keizersnede. Wel potverdorie, waar kwam die nou ineens vandaan? Een keizersnede was voor Joan echt geen optie, dus stemde zij met veel tegenzin in met een 3e poging. Ikzelf was nog niet overtuigd en dat was iets wat gelukkig door zuster Linda niet onopgemerkt voorbij ging. Ze wist me gerust te stellen door te zeggen dat ze het laboratorium hadden gebeld en dat zij het bloed zouden onderzoeken, ze zouden niet meer het apparaat gebruiken.

Met tranen, en vooral angst en een hoop onrust in haar ogen onderging Joan een 3e poging. 10 minuten later hadden we de uitslag, alles was naar tevredenheid. Ik zag dat Joan een klein beetje kon ontspannen. De beide artsen vertrokken, gevolgd door de coassistente. Ze zouden later terugkomen. O ja, de coassistente. Wat deed die daar ook al weer?

Zuster Linda, stelde ons wat gerust en loste mij enkele malen af daar waar het drank en washandjes corvee betrof. De weeën waren ondertussen zo hevig en frequent dat ze minstens 90 seconde duurde en er slecht 30 seconden tussen zat.

Enige tijd later opnieuw de arts en de coassistente. Ik was nu iets rustiger en begon al te opereren in een automatische piloot modus. Tijd voor foto’s of video was er nog niet geweest en nu had ik er de energie niet meer voor. Kortom ik had iets meer tijd om te observeren wat er allemaal gebeurde. En het viel me op dat Joan een aantal keer een vragende blik had geworpen in de richting van de coassistente die opnieuw strategisch geplaatst stond op een hoek aan het voeteneinde met haar armen over elkaar. Het leek wel een standbeeld en het frustreerde mij enorm dat ze totaal geen respons gaf als Joan haar vragend aankeek. Hoe langer ik hiernaar keek hoe groter de frustratie werd. Ik snap heel goed dat artsen het ook eerst allemaal moeten leren maar als je aan een patiënt z’n bed staat doe dan in ieder geval alsof je interesse hebt in datgene wat er gebeurd. En parkeer jezelf niet als stoïcijnse trut aan het voeteneinde van een bed. Er was bij mij blijven hangen dat je als patiënt en partner gewoon moest zeggen wat je niet aanstond. Dus ik ben naar zuster Linda toegegaan en heb haar mijn frustratie verteld. Zonder blikken of blozen stapte zij op de coassistente af, greep haar stevig bij de elleboog en bonjourde haar zo de kamer uit, breed glimlachend in mijn richting.

Uren verstreken, het leken wel minuten……..

Het viel mij op dat de bezorgde blikken niet verdwenen op de gezichten van de doktoren. Zuster Linda probeerde Joan nog wat gerust te stellen en vertelde haar de ze het beste gewoon de weeën over haar heen kon laten komen en dat ze geen moeite moest doen om ze weg te puffen. Dat scheen Joan te ontspannen en vrij snel daarop begonnen de persweeën. Het was vooral voor mij een hele opluchting wat ikzelf kon eindelijk weer normaal ademhalen en de overvloed aan valse lucht zou eindelijk stoppen. De bedoeling was dat Joan tijdens het persen haar adem zou inhouden, dit bleek echter een erg moeilijke opgave. Totdat dokter Bais, Joan een tik in het gezicht gaf met de woorden, ik zei toch dat jij je adem in moest houden. Dit was de oplossing, en gaf Joan net dat beetje extra energie. Het stomme is dat het mij allemaal niets kon schelen omdat ik de zag dit dokter Bais dit weloverwogen had gedaan en het zeker het gewenste effect had.

Weer een paar bezorgde blikken verder, en toen kwam de ellende. Ze wilde nogmaals bloed afnemen. Het zou nu makkelijker zijn, om dat het hoofdje al zichtbaar was. Met pijn in mijn hart stemde ik in en begon ik met mijn poging om Joan over te halen om ook in te stemmen. Wat vond ik dat verschrikkelijk, je liefde vragen om iets te doen waarvan je weet dat ze heel veel pijn zal ondervinden. Uiteindelijke lukte het en werd er voor de 4e keer bloed bij die kleine afgenomen (achteraf heb ik pas echt beseft dat ze bij die kleine 4 keer een sneetje van een halve centimeter in haar hoofdje hebben gemaakt). De dokter liep al weer naar het defect apparaat, en voor dat ik haar neer kon hoeken, sprong zuster Linda er tussen met de woorden dat ze het laboratorium al had ingelicht, en dat ze snel terug zou zijn met de uitslag. 10 minuten later was het zover.

De uitslag was niet goed, er was haast geboden, er werd besloten om over te gaan op een vacuümbevalling.

Al met al heeft het 10 minuten geduurd, en dat is niet lang. Maar er gebeurde zoveel te gelijkertijd dat het wel een half uur leek. Ze hadden besloten om een siliconen kapje te gebruiken omdat dit minder schadelijk voor de kleine zou zijn. Deze is tot 3 keer aan toe los geschoten. Met als gevolg dat de kleine bij Joan weer naar binnen schoot, en aan Joan haar gejammer te horen was dit niet prettig. Daarnaast hebben ze Joan 12 centimeter ingeknipt. In eerste instantie met een botte schaar die door een luid vloekende arts op de grond werd gesmeten en die vrolijk verder ging met een nieuwe schaar. Na een hoop gesjor, een knie tegen de rand van het bed en een paar ferme rukken kwam de kleine eruit. Nick was geboren, 3 uur 59 in de ochtend, tranen in je ogen van geluk en tegelijkertijd onzekerheid. Je weet nog te vertellen dat jullie willen dat de kleine minstens 1 uur met navelstreng op moeders buik blijft liggen.

Nee, meneer! Wij willen dat u nu knipt, en als u het niet doet dan doen wij het! Hoezo? Wat is er aan de hand dan? Zonder na te denken knip je de navelstreng die je dochter verbind aan je vrouw door en wordt je verteld dat je ze mag volgen naar de kamer ernaast. Je kijkt over je schouder om je vrouw een geruststellende blik toe te werpen maar dat had je beter niet kunnen doen. Je ziet je vrouw met haar benen in de beugels liggen, met een wond van 12 centimeter tussen haar benen. Er onder een emmer waarin het bloed druppelt en wat al nog niet meer. Je probeert de schrik op je gezicht te verbergen, en geeft stoer je vrouw een knipoog.

In de andere kamer zijn er 5 mensen in witte jassen bezig met je dochter. Hoe heet ze? Ja jezus dat vertel ik je zo wel, vertel me maar eerst hoe het met haar is. Abgar score van 5, klote dat is niet goed. Ze huilt niet, je ziet geen ademhaling, er zit geen zichtbaar leven in. Ze pakken een zuurstofmasker met blaasbalg en geven het kleine wezentje een ferme puf. Als een achterlijke begint het borstkastje op en neer te gaan en komt er heel voorzichtig een klein huilgeluidje. Apgar 8, pfff dat klink al een stuk beter, en in plaats van een heleboel onbegrijpelijke medische termen en verontruste blikken begint het medisch personeel te lachen en grapjes te maken. Ik weet ze te vertellen dat mijn dochter Nicki heet.

Wat er daarna allemaal gebeurde zal ik jullie besparen (2,5 uur wachten totdat je gehecht wordt, artsen die geen tijd hebben, slechte communicatie) Wel wil ik nog zeggen dat ongeacht de dingen die ik anders had gezien ik toch heel blij was met de artsen die ons hebben geholpen, en vooral met zuster Linda (die het trouwens roerend met me eens was wat betreft de coassistente), die was echt onze steun en toeverlaat.

Joan is vandaag voor de 2e keer naar het consultatieburo geweest omdat we daar afgelopen vrijdag te horen hadden gekregen dat Nicki slecht 55 gram was gegroeid.

We zijn gaan bijvoeden en in de afgelopen 3 dagen is ze 200 gram aangekomen. Dus alles weer op schema. Tevens is Joan meer gaan kolven en dit zorgt ervoor dat Nicki meer ‘achtermelk’ krijgt als we dit met de fles geven.

Verder was het wel even prettig om met onze vragen bij onze wijkverpleegster Reini terecht te kunnen, dit heeft bij zowel mij als Joan heel wat onzekerheden weggenomen.

Nicki weegt nu 3875 gram.

Trouwens dit was de eerste keer dat moeder en dochter alleen op stap gingen. Pa is trots op zijn dames.

Ook ik leef nog, maar dat hebben jullie aan de foto’s al kunnen zien. Wel heeft het en behoorlijke tijd geduurd voor ik weer een beetje lekker in mijn vel zat. Moeilijk op gang komen van de borstvoeding, 2 weken niet kunnen zitten vanwege een megaknip en veel tranen en onzekerheden wat betreft het nieuwe moederschap vielen me erg zwaar. Maar ik heb het overleeft en had vandaag een erg goede dag. Heerlijk met de kleine in de auto op pad, goed nieuws bij consultatieburo, Nicki heeft goed geslapen en had zowaar vandaag geen bijvoeding nodig. We gaan de goede kant op. ;-)

Hier weer een korte update:
Op aanraden van de buren hebben we een draagdoek aangeschaft die ook fungeert als hangmat. Op de foto zie je Nicki in de doek van de buren, maar ondertussen heeft Nicki haar eigen doek (oranje).

Verder hadden we weer een (heel) klein succesje met de speen maar dat blijft madam maar een vervelend medium vinden en ze geeft nog steeds de voorkeur aan de vinger van Pa of Ma.

Vandaag twee hele leuke dingen.
1) de collegea van mama zijn op kraamvisite geweest. 5 man (vrouw) sterk (ze hadden met nog meer willen komen maar dan was het kantoor onbezet). En we hebben een geweldig kado gekregen. Klompjes voor Nicki waarop details van haar geboortekaartje staan geschilderd. Echt een superkado (Pa werd er even stil van). En verder nog allemaal leuke giraf spullen zoals een slaapzak, kliederdoek, spuugdoek, en nog veel meer.

2) Daarnaast kregen we via de post een geweldig leuk en lief kado van Jacq en Dennis, een knuffeldoek in de vorm van een bloem met een bijtje erin. En met Nicki haar naam erop. Ook super!

Tot slot nog wat fotos van madam zelf terwijl je net wakker gemaakt is voor haar voeding.

Mijn papa en mama beginnen al twee gezichten te herkennen. Na het eten als ik voldaan ben dan ga ik lachen zodra ik hun zie en ze tegen me beginnen te praten. Zodra ik hen niet meer hoor of zie stop ik met lachen.

En verder zet ik voor het eten vaak mijn (zoals mama dat noemt) zuinige mondje op. Helaas zijn de foto’s niet van super kwaliteit maar papa was nog een beetje slaperig toen hij ze maakte

Heerlijk in slaap gevallen met mijn papa. Mama maakte zich wel een beetje zorgen over papa zijn vinger. Maar ja zonder val ik nog niet in slaap en hij kennelijk ook niet.
Maar 1 ding is zeker we waren allebij hard aan slapen toe, en we hebben dan ook heerlijk liggen tukken.

Vandaag naar dokter Mieke op het consultatieburo geweest. En alles was dik in orde. Reflexen waren goed, Nicki volgde de dokter goed met haar ogen. En ook de groei is volgens schema. Nicki groeit precies volgens de gemiddelde groeicurve. (je kunt dit bij houden op de nieuwe pagina’s (ontwikkeling – gewicht en ontwikkeling – lengte) in het menu aan de rechterkant. Je kunt ook hier en hier klikken)

En Nicki heeft al weer een heleboel mee gemaakt. We zijn dit weekend naar Groningen geweest waar we (overgroot)oma hebben gezien. Kortom we konden de 4 generatie foto maken die Joan zo graag wilde hebben. Tevens hebben we kennis gemaakt met het dochtertje van Maddi en Anjo, Esmee. (achternichtje van Nicki) Esmee is achterkleinkind nummer 17 van oma en Nicki is nummer 18, Kortom de familie is flink aan het uitdijen.

Verder zijn we dit weekend bij Pitty, Steven en de kids wezen logeren. Was erg gezellig en Steven heeft heerlijk voor ons gekookt. Vooral Richard vond het erg leuk dat Nicki er was.

Er gebeurde nog wel iets grappigs en dat was dat Nicki zelf haar fles wilde vast houden en dit lukte ook nog. Het is een bijzonder kind en dat is ze….

P.S. Verder staat papa me te wassen in de wasbak nadat ik mijzelf helemaal onder gepoept had. En ik met een blik van, hoezo mijzelf ondergepoept?

Ja ik weet het, jullie horen niet erg veel van deze nieuwbakken Mama. Maar tussen de voedingen en de slaapjes door (ook die van mij) blijft er voor mijn gevoel erg weinig tijd over. De dagen vliegen voorbij zonder dat er iets uit mijn handen komt, maar dat zal er wel bij horen in deze periode. Wel heb ik eindelijk het gevoel dat we in een iets regelmatiger ritme komen, vandaar dat ik nu dan ook even tijd heb.

Nicki ligt na de ochtendvoeding en haar speelkwartiertje nu al een paar uur lekker te tukken en ik heb eindelijk mijn Mama Weekboek afgemaakt. Het speelkwartiertje (kan ook langer zijn) is na elke voeding weer een genot, want de kleine meid gaat steeds meer lachen en geniet duidelijk van alle aandacht. Ik heb ook af en toe nog een behoorlijk dip, want de vermoeidheid slaat om de zoveel dagen toe en dan kan ik net even minder incasseren. Ook is mijn lijf als ik teveel doe nog steeds pijnlijk, waardoor ik helaas geen lange wandelingen met haar kan maken. Gelukkig doet Papa erg zijn best om me hier en daar te ontzien. Verder is onze lieve Nicki als ze geen krampjes heeft het zonnetje in huis en prijs ik me erg gelukkig met onze kleine meid.

Omi was een middagje op bezoek en heeft zich rijkelijk vermaakt met haar kleindochter. Lekker flesje gegeven, luier verschoont (hoe ging dat ook al weer?) en samen kletsten ze de oren van elkaars kop.

Als laatste nog even een foto van madam in haar favoriete slaappositie

Ik krijg een hoop vragen over de camera die we gebruiken in de babykamer. Naast de DECT babyfoon maken Joan en ik ook gebruik van een IP camera die we via het internet kunnen bekijken. Een hoop zullen zich nu afvragen wat een IP cam is; Dit is een camera die zonder een PC zijn beelden kan uitzenden via een netwerk of het internet. Kortom we kunnen via een browser inloggen op deze camera en dan live beelden zien. Dit is volgens ons een hele mooie ondersteuning van de reguliere babyfoon.

Hieronder enkele voorbeelden van het beeld dat wij zien.

De camera die wij gebruiken is van het merk Linksys en ik ben er erg tevreden over. Het is een draadloze camera dus ik kan hem overal waar een draadloosnetwerk en een stroom stopcontact aanwezig is plaatsen. Wat misschien nog wel het leukste is, is dat we de camera op afstand kunnen bewegen. Daarnaast is het ook mogelijk om geluid te verzenden maar dit is van mindere kwaliteit en hebben wij ook niet echt nodig. Wil je hier meer van weten dan kan je op de volgende link klikken, product link

De camera is beveiligd en daardoor niet voor iedereen toegankelijk. Dit is iets wat wij ook zo willen houden vanwege privacy redenen.

Vandaag hebben we de Colofon pagina en de waarom deze site pagina ge-update. Verder heeft Joan eindelijk de rust gevonden om haar mama weekboek af te maken. Bas had zijn papa weekboek al gesloten.  We zullen moeten gaan nadenken over hoe we nu verder gaan met de site. (suggesties zijn welkom)

We hebben uiteraard ook al de URL www.nickipisa.com gekocht en daar wil ik eigenlijk ook wat mee gaan doen. Maarja zo zijn er zoveel plannen en met een kleine op je schoot is het wat lastig om een website in elkaar te plakken.

Hier weer een kleine update van onze kleine meid: De eerste foto, madam was lekker in bad geweest en ligt hier klaar om afgedroogt te worden.

Op de tweede foto is goed te zien hoe veel haar Nicki heeft en vooral dat het nu middels een kuif recht overeind blijft staan. (lijkt me nou nog niet de leeftijd voor gel)

De volgende fotos laten zien dat madam een nieuwe favoriete slaapplaats heeft in de avonduren. Namelijk bij ons in de woonkamer en dan het liefst ook nog bij ons in de armen. De box is een goed tweede alternatief.

Het dametje heeft er nog al een handje van om haar gezicht open te krabben dus slaapt ze nu met handschoenen aan. Dit werkt erg goed en de krassen in haar gezichtje zijn al bijna verdwenen. Evenals de baby acne. Ook dit is aan het afnemen (gelukkig)

Last but not least. Joan heeft de deur van de kinderkamer versiert met de kaartjes. Hier alsvast een voorproefje. 

Het speeluurtje van papa en nicki voor het slapen gaan. Dit leidt regelmatig tot de slappe lach van mama.. Klik op onderstaande video om te kijken.
[flashvideo filename=video/week6_lachen_met_papa.flv width=400 height=300 /]

Deze week al meerdere keren lekker buiten gewandeld met mams, dit zodat ik wat frisse lucht kreeg en mams de nodige beweging. Dinsdag naar de verloskundige gewandeld voor de nacontrole, Woensdags naar de Apotheek voor een vette zalf om op mijn “door baby-acne en krabben” gehavende snoet te smeren en Donderdags naar de AH voor wat lekkers te snoepen. De laatste dag was voor ons allebei wat teveel van het goede, want ik moest een groot deel van de wandeling huilen en mams kwam bij thuiskomst de trap bijna niet meer op. Het was die dag ook wel erg warm en benauwd.

Bovenstaande fotos zijn in het park gemaakt, tussen het huilen door.

Hier nog een paar foto’s van deze week.

Ze spreken denk ik voor zich. Nicki in de wipstoel, met haar blote buik in bed. (is momenteel 27 graden celcius in de kinderkamer, en niet koeler te krijgen. En daarom ligt ze ook wat vaker op ons bed. In de hoop dat ze wat afkoelt.

En tot slot een poging om in het baby badje te gaan (ook vanwege de hitte, buiten in de tuin was het 35 graden!) maar dat was nog geen succes.

Vanwege de warmte konden papa en ik eindelijk wat mooie studiofoto’s maken. Lekker warm dus ik kon geen kou vatten en lag gewoon lekker behagelijk op het vachtje. Vooral het berenbond beviel me goed.

En natuurlijk moest poes zich er ook weer mee bemoeien.

Het is papa weer gelukt, we stonden op de homepage van zoom.nl met een foto van mij. Was wel een beetje jammer dat niet iedereen de uitsnede mooi vond want anders hadden we er misschien wel langer gestaan.

Het is namelijk zo dat als meer dan 60% van de mensen ja blijft stemmen, de foto 1 uur extra blijft staan (max 12 uur). Verder worden de foto’s random geselecteerd.

Er staan nog wel meer foto’s van mij [klik hier] maar de meeste foto’s hebben jullie al op www.pisajunior.com gezien denk ik.

Op mijn werk hebben ze een fotowedstrijd waar je vakantiefotos mag inzenden, en de leukste wint dan een prijs. Nu zijn wij natuurlijk niet op vakantie geweest maar leek het mij wel leuk om wat in te zenden.

Ik heb daarom een comic gemaakt van de eerste weken met Nicki (het verhaal moet je een beetje met een korreltje zout nemen. Het blijft natuurlijk een stripverhaal). Hieronder het resultaat.

En nu maar afwachten of we gaan winnen…..

Update: Joan en ik vonden het resultaat erg leuk, daarom hebben we besloten dat we een strip dagboek gaan bijhouden. Hiervoor hebben we een nieuwe pagina aangemaakt zie rechts boven (onder het kopje pagina’s) – strip dagboek. Daar komen alle strips te staan. Deze strip is dus bij deze gebombardeerd tot nummer 0.

Nummer 1 zal snel volgen.