Op 18 oktober 2010 belt je vrouw je met de woorden dat je dochter een grote zus wordt…..

De volgende dag doen jullie voor de zekerheid een digitale test en blijkt ze dus daadwerkelijk al een tijdje zwanger te zijn. Verbazing, blijdschap, pfff noem het maar op, alle emoties passeerden weer eens de revue.

Je gaat nadenken over wat de toekomst je gaat brengen, een cadeautje van moedertje natuur, iets wat je niet had verwacht en al zeker niet op had gemikt. Zulke dingen gebeuren dan toch makkelijker dan je denkt. Je gaat zitten nadenken, wat moeten we allemaal regelen, wat komt er allemaal op ons af. Hoe ga je je huis herinrichten, ruimte maken voor een nieuwe telg.

Dan heb je de eerste echo, iets vroeger dan gebruikelijk, dit gezien de eerdere perikelen en de (wat hogere) leeftijd van je vrouw. Een herkenbaar beeld, een vruchtzakje, een vruchtje, maar……… geen knipperende pixel op het scherm, geen knipperend stipje. Met andere woorden we zien nog geen hartje kloppen.

“Maken jullie je geen zorgen, Joan is pas 6 weken”, verbaasd kijken we elkaar aan, we zijn toch al verder? Een verhaal over hoe sommige zwangerschappen een tijdje pauzeren en dan weer naar huis. Mijn gevoel is niet goed. Joan is een stuk positiever.

We zijn een week verder, de tweede echo. Niets geen bullshit verhalen vooraf, meteen op de tafel liggen en kijken met het echo apparaat…… wederom geen hartje. Dit keer is de boodschap duidelijk, ja er zit een vruchtje, nee het leeft niet.

Opnieuw een rollercoaster van emoties. Alleen deze keer geen blijdschap of geluk, alleen maar verdriet.

We hebben het nog niet iedereen verteld dus vandaar nu deze post. Ook is dit een manier om het van me af te schrijven want het gaat toch niet in je koude kleren zitten. (ik heb de commentaren op deze post uitgezet, gewoon vanwege het simpele feit dat ik niet wil dat mensen gaan reageren).

Ondertussen zijn we weer een weekje verder, Joan heeft ondertussen de verwachtte miskraam gehad, en deze is goed verlopen (voor zover je van goed kan spreken). Nu nog een keer terug naar de verloskundige om te kijken of echt alles achter de rug is. En dan met z’n drietjes even lekker bijkomen van alles.

Nickita heeft een kaart gekregen van Sinterklaas. Ze was helemaal verbaasd. Nicki beleefd dit jaar de Sinterklaas weken met volle overgave, maar daarover meer na 5 december. Dan zal ik een volledig verslag op de site zetten met foto’s en filmpjes van Nicki haar Sinterklaas avonturen.

Weer een paar keer schoen zetten en verder begint het aardig koud te worden. Ook is de eerste sneeuw gevallen en is papa begonnen aan een nieuwe opdracht, bij de Telegraaf. Kortom een veel kortere reistijd.

Vanuit papa zijn werkgever was er ook dit jaar weer een Sinterklaasfeest georganiseerd en dat was voor de kids opnieuw een superfeest. Nicki heeft zich prima vermaakt en was erg onder de indruk van alle festiviteiten.

Omie is nog een dagje komen oppassen zodat mama en papa lekker konden winkelen, en toen hebben ze een grote boekenkast gekocht, Nickita claimde meteen een paar planken voor haar eigen boeken.

Al met al lekkere winterse dagen en niet te veel aan ons hoofd.

Zoals beloofd een post over alle sinterklaas perikelen van dit jaar. Dit was het eerste jaar dat Nickita zich volkomen bewust was van Sinterklaas en daardoor waren mama en papa dan ook in staat om een paar geintjes uit te halen.
We zijn begonnen met de oude Sint en Piet poppen van vorig jaar uit de kast te halen zodat Nicki alvast weer aan het idee kon wennen, en daar had ze totaal geen moeite mee. Papa heeft een Sinterklaas aftelkalender gemaakt waar Nicki elke dag een sticker op mocht plakken zodat ze zou weten wanneer het 5 december was en natuurlijk wanneer ze haar schoen mocht zetten.
Op 13 november kwam Sinterklaas naar Nederland met zijn Pieten. Dit hebben Nicki en papa samen zien gebeuren op de televisie. Nicki vond het allemaal erg spannend en indrukwekkend (papa trouwens ook wel een beetje). Nu was Sinterklaas in het land en mocht Nicki haar schoen zetten, compleet met een wortel voor Amerigo, en natuurlijk een Sinterklaasliedje. Vol overgave heeft het dametje gezongen bij de radiator.

Elke keer als Nicki haar schoen zette, dan haalde papa weer een geintje uit. De eerste keer had papa wat mascara op zijn duim gedaan voordat Nicki wakker werd, en toen hij haar uit bed haalde heeft hij gauw een zwarte veeg op haar voorhoofd gezet. Kortom ze had een knuffel van zwarte Piet gekregen die nacht. Of Piet had haar schoen verstopt en een spoor van pepernoten achtergelaten. Een andere keer had Piet thee gedronken met Nicki haar theesetje en geprobeerd om een puzzel te maken maar dat was niet echt gelukt (domme Piet). Ook mama heeft haar steentje bij gedragen door stiekem een houten spoorbaan neer te zetten, en de volgende ochtend wist zij (heel toevallig) dat zwarte Piet hiermee gespeeld had en hem was vergeten op te ruimen.

Ook heeft papa (oeps sorry, ik bedoel natuurlijk zwarte Piet) een keer alle schoenen uit het hele huis op een grote hoop in de woonkamer gegooid en toen zaten er ook cadeautjes voor mama en papa bij. Tja Sinterklaas had dan ook gezegd dat je zoveel en zo vaak als je wilde je schoen mocht zetten. Hij had alleen niet gezegd dat er altijd wat in zou zitten.
Papa zijn werkgever had weer een geweldig Sinterklaasfeest georganiseerd in het AZ stadion. Ook dit jaar mocht Nicki weer bij de Sint op schoot zitten. Deze keer kon ze echter niet wachten en stond ze meerdere malen met een vragende blik op het podium in de hoop dat het nu haar beurt was. Aan het einde van het feest kregen alle kinderen een cadeau en heeft papa ze allemaal op de foto gezet.
Op het kinderdagverblijf heeft Nicki een mooie mijter gemaakt en heeft ze haar Pietendiploma gehaald. En ook daar is zwarte Piet langs geweest (met ook weer een cadeautje).
En toen was daar de grote dag, 5 december. Nicki wilde graag een Pietje zijn, het liefst glitter-Piet, want dat was haar grote favoriet op het Sinterklaasfeest. Dus had papa een Pietenpak gekocht en Pietenschmink. Op de dag zelf dus het pak aan en mama in de weer met de zwarte schmink. En toen op weg naar Rob, Lien en Mick voor een Sinterklaaslunch. Zwarte piet hat perongeluk een paar cadeaus voor Mick bij Nicki bezorgd dus die gingen we langs brengen.
Daarna door naar Omie om daar het Sinterklaasfeest te vieren. Er waren cadeaus voor iedereen. Nicki is enorm verwend door de Sint en zijn knecht, en ze was behoorlijk onder de indruk van het bonzen op de deur. Aan het einde van de avond hebben we Nicki in het kinderbedje gelegd dat Omie had gekocht en was ze na een kort verhaaltje meteen in dromenland. Papa heeft haar later in de auto gelegd en eenmaal thuis sliep ze vrolijk verder, moe van alle indrukken. Op 6 december hebben we ‘s avonds nog 1 keer “Dag Sinterklaasje” gezongen voor het slapengaan en daarmee deze indrukwekkende periode afgesloten. Nu kunnen we ons voorbereiden op het volgende feest, de kerst. Ik kijk er nu al naar uit. Trouwens ik kijk nu ook al weer uit naar de volgende Sinterklaastijd. Wat een heerlijkheid om je kleine meid zo te zien genieten en vol te zijn van iets.

De Sinterklaas tijd zit er op en het is weer tijd voor de alledaagse zaken. Kerstkaart maken, Noa haar verjaardag vieren, shoppen en nog veel meer leuke dingen. Verder ben ik verschrikelijk druk met het maken van alle stripboeken dus deze keer wat minder tijd voor een uitgebreid verhaal maar gewoon wat wat foto’s.

Onze kerstkaart van 2010 is gedrukt en verstuurd. Ik hoop dat TNT Post een beetje op tijd bezorgd terwijl ze alle stakingsachterstanden weg werken. Mochten jullie de kaart niet op tijd krijgen dan via deze weg de beste wensen!

Hieronder het kerstverhaal volgens Nicki (Euh…papa)
En een leuke toevalligheid, dit is het 100e strip dagboek dat we hebben gemaakt!!! Toch wel weer een mijlpaal

Papa: “hoeveel appels zie je hier Nic?”
Nicki: “Veel”
Papa: “Hoeveel?”
Nicki: “Gewoon veel!”
Papa: “….”

Heeft je kleine moeite met het eten van groente? Zorg er dan voor dat het leuk is om groente te eten. Joan kwam op het geniale idee om een wortel puzzel te maken. Nicki weigerde om worteltjes te eten. (Nicki heeft sowieso moeite met oranje voedsel, maar dat is een ander verhaal)

Joan had wortelschijfjes klaar gemaakt en met mini bakvormpjes daar figuurtjes uit gestoken. Deze hebben we door elkaar gehusseld. Eenmaal aan tafel kreeg Nickita de opdracht om de mini puzzeltjes te gaan maken en als ze dan een stukje compleet had mocht ze deze (als beloning) opeten. En tot onze verbazing ging het ene stuk na het andere, haar mond in. Kortom een gigantisch succes.

Een grappige bijkomstigheid was toen Nicki en papa samen muziekjes aan het uitzoeken waren, Nicki in de ‘play’ en ‘pauze’ knoppen de wortel puzzel herkende.

Joan komt thuis van haar werk en draagt wat extra make-up vanwege de kerst.
Mama: “Hallo Nicki”
Nicki, kijkt mama verbaasd aan: “Mama, heb jij nieuwe oogjes?”

We zitten aan tafel en zijn klaar met eten, papa zet een fles amaretto en twee lege glaasjes op tafel voor bij het toetje.
Vraagt Nicki: “Wat is dat mama?”
Mama: “Dat is amaretto”
Wijst Nicki op het andere glaasje en zegt ze heel wijs: “Dan is dat paparetto”